E como non había ser menos, choveu, aínda que parou ao chegar a Santiago -un dos moitos milagres que o apóstolo fai-, pero a cidade da Cultura continúa ofrecendo o aspecto un tanto desolador de lugar permanentemente
en obras. Auga, si, e por todas partes, incluída a das
lúgubres pozas a carón dos edificios a medio acabar. A exposición moi visual, pero a auga tense que escoitar, tocar, beber... Faltou interacción: mollarse, practicar rabdomancia coas variñas de oliveira para atopar as veas acuáticas do monte Gaiás, entrar nunha nube ou probar as augas termais.
A través das catro plantas do museo pasamos de augas subterráneas, agachadas en grotas, caldas e glaciares ás augas de río presentes en múltiples pinturas de paisaxes, o aproveitamento da auga e as súas manifestacións na arte contemporánea, a mitoloxía, a arquitectura e a tecnoloxía.
As obras dos aboríxenes australianos, cheas de cor, e a
naif arte inuit das terras de xeo, entre o que máis nos chamou a
atención.
Ninfa de Leiro, pensativa.
A olaria tivo un importante papel no transporte e almacenamento da auga
Medidor de horas de sol
Ningún comentario:
Publicar un comentario