Charla de Rosa Aneiros no IES de Rodeira

A autora veu falar sobre Sol de Inverno ao alumnado da Quenda de Tarde e anticipou algúns datos sobre a súa próxima novela.

“Contar unha historia e que o lector sinta, polo menos, a metade do que eu sentín, iso xa é suficiente”
“Tezo historias permanentemente, non hai ningún momento en que pare. Escribes 24 horas ao día non porque escribas, senón porque lle estás dando voltas”. Cando comezou a escribir Sol de Inverno, a historia xa a tiña rematada na súa cabeza, xa a fora ganduxando mentres preparaba as oposicións. Logo só faltaba contala, e para a autora é tan importante o que quere contar como a maneira de facelo. A novela naceu das historias que lle contaba seu padriño cando era pequena. Estivo emigrado en Cuba desde 1905 ata 1949 e todas as tardes recreaba para Rosa e un tío esa Cuba e esa idade perdida da xuventude. El, sendo practicamente analfabeto, era un gran contador de historias, sabía como captar a atención e mantela ata o final do relato. Así que, para a autora, cando tiña 6 ou 7 anos, A Habana era máis real que A Coruña e coñecía os seus costumes, as comidas, bebidas, festas. . . Sol de Inverno recrea un universo fantástico nun lugar, Antes, que existe na nosa toponimia pero non como aparece no libro: os sartegos da entrada en Antes non existen, os gabeeiros tampouco, nin a Casa do Aire. Outros aspectos que aparecen no libro teñen unha base real e permanecen na memoria da xente, como os fusilados na praia de Valdoviño, a revista Nova Galiza, o traballo de Dieste e Castelao, a experiencia da xente anónima nos campos de concentración franceses... E outros están aí porque houbo un gran traballo de investigación. Unha vez que se sabe o que se quere contar, hai que decidir como se quere contar; neste caso escolleu a segunda persoa para crear algo de curiosidade no lector por saber quen era o personaxe que conta a historia. Para a autora o importante da literatura é que pareza que todo é natural, de maneira que o artificio literario apenas se note. Rosa Aneiros conta as historias que lle apetece contar sen someterse a esixencias das editoriais nin porque a temática estea de moda. Faino sen límite de folios, o que a historia pida, e sen límite de tempo. As historias gústalle acabalas porque tamén sente curiosidade por saber como van acabar. Cando se publica, xa todo ten que estar no texto, non pode haber aclaracións finais por iso hai que darlle moitas voltas antes para que todo cadre. Unha vez publicada, o importante é o que cada lector ou lectora cre e destacou que entre un 50 ou 75 % do que lemos non está no libro senón na nosa cabeza, no que cada un de nós é quen de recrear e esa é a lectura que vale.

Para ela, non hai nada que faga especial a unha persoa que se dedique a calquera arte, quizás a capacidade de observación. Como anécdota contou a xénese de Resistencia: nunha visita con outros colegas ao cárcere de Peniche, ao ver as cartas inmediatamente pensou que alí había unha historia. Logo veu o traballo de documentación, as charlas con Álvaro Cunhal... Contou como lle axudara este político portugués quen, despois dunha primeira charla telefónica, adoitaba chamala para preguntarlle como ía a historia. Algo semellante lle aconteceu cando nunha visita á Sociedade de Beneficiencia da Habana xunto con outros escritores entres os que estaban Agustín Fernández Paz, Antón Riveiro Coelho, Marilar Alexandre e outros , buscando nos arquivos para ver se aparecía o nome do seu avó, antes de que a secretaria dese con el, Rosa viu unha foto súa e a emoción foi tan grande que non puido evitar botarse a chorar. Agustín Fernández Paz veu nese momento o final dun relato.
Con respecto á súa próxima novela, Rosa Aneiros anticipou que se trataba dunha historia para un público xuvenil, de diversión absoluta, onde a idea que se transmite non vai ser que o maior éxito na vida consiste en facer “pinos” coa moto, pegarse de hostias na disco e enumerar interminables marcas de roupa cara. Hai outras cousas, outros valores que coñeceremos coa viaxe do protagonista.