Lúa de Pascua, lúa de marés vivas

Esta de Pascua é a primeira lúa chea da primavera. Como ademais esta vez cadra que está no punto máis cercano á terra, falan dela nos xornais e mais nas redes sociais, chamándolle lúa rosa, din que por unhas flores que crecen no mes de abril. Pero ela, allea a todo, ven despertarnos a altas horas da noite. Para decirnos o que? que é vaidosa e bela? ou é que ten como misión sacudirnos as conciencias? Ou vennos lembrar que somos, igual que ela, criaturas do universo, e por tanto, eternamente cambiantes.

E se hai un poeta da lúa, ese é Federico García Lorca, que lle cantou como ninguén en moitos dos seus poemas. Con el a lúa foi á fragua e levouse un neno da man, galopou xunto ao xinete, quixo entrar no corazón dos amantes, foi lúbrica e pura, e como non? lunera e cascabelera.

"¡Dejadme entrar! ¡Vengo helada

por paredes y cristales!
¡Abrid tejados y pechos
donde pueda calentarme!
¡Tengo frío! Mis cenizas
de soñolientos metales
buscan la cresta del fuego
por los montes y las calles."

García Lorca (de "monólogo de la luna", 

en Bodas de sangre)