De novo en Rodeira lembramos a María Soliña, esta vez na exposición de mulleres de Cangas e tamén con motivo da publicación do libro "A voz do vento" de Pemón Bouzas.

Polos camiños de Cangas
a voz do vento xemía:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.
Nos areales de Cangas,
Muros de noite se erguían:
Ai, que soliña quedache,
María Soliña.
As ondas do mar de Cangas
acedos ecos traguían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.
As gueivotas sobre Cangas
soños de medo tecían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.
Baixo os tellados de Cangas
anda un terror de agua fría:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.

María Soliña. (Celso Emilio Ferreiro)

 

Enlaces:

Historia de María Soliño

A inquisición en Cangas