Solpor

Acorado e roibo
durmíase o día,
coa testa deitada
no colo da ría. 

Bogando nas nubens
cara ó ceo ían
envoltas nos ouros
do sol que morría. 

Luís Amado Carballo, Proel,1927

Nada mal a vista desde clase. É o bo da quenda de tarde. Perdémonos o mencer pero temos o solpor nestas tardes que sempre nos admiran.